EXPRESSIEVE EENVOUD
Vraag aan tien mensen wat kunst is, en je krijgt tien verschillende antwoorden. Van nuchtere beschouwingen tot gevleugelde bespiegelingen. Eén ding is zeker: kunst is des mensen. Van mensen, vóór mensen. En als het aan Odile Kinart ligt, voor álle mensen.
Odiles beelden lijken intrinsiek deel uit te maken van hun omgeving. De majestueuze hoofden in prachtige kleurschakeringen aanschouwen de natuur vanuit hun verstilde pose en genieten van het ‘zijn’. De tuin omarmt de beelden als een cocon waarin ze mijmerend-aanschouwend stroomafwaarts varen. Zonder roeispanen, zich overgevend aan het ritme van de natuur, in harmonie met de elementen. Nóg een reden waarom Odiles wezentjes zo relaxed zijn: ze zijn helemaal in het hier en nu. In hun universum is de tijd gestold en haast irrelevant, zoals de namen zo goed weergeven: Timeless, Time Lost, Time Off, Just Sitting Here, Listening to the Summer Rain, …
De groothoofdige mannetjes en vrouwtjes – vaak vergezeld van een hond of kat, soms alleen maar nooit eenzaam – zijn figuranten in een wereld die verstild is. Ze beelden een toestand uit waarnaar we verlangen: een ontsnapping uit de jachtigheid, weg van het monster dat ratrace heet. De boeddha-achtige rust en onthaasting die uitgaan van haar sculpturen, zijn een ode aan traagheid. Voor Odile zich toelegde op haar beeldend werk, was ze taalleerkracht. Haar liefde voor poëzie en letteren sijpelt ook door in haar sculpturen. Ze houdt van literatuur van het onopgesmukte type: ludiek, sprankelend en fijngevoelig met een nostalgische ondertoon. Simpele verhalen die je verbeelding aan het werk zetten, net zoals haar eigen beelden de verwondering over het vanzelfsprekende opwekken. Wie openstaat voor de eenvoud en de ontwapenende humor van haar werk – of het nu intiem-poëtisch of speels-monumentaal is – raakt in vervoering. De subtiliteit waarmee ze zijn vormgegeven en de schoonheid van hun verschijning verklaren hun aantrekkingskracht en aaibaarheidsfactor.
Tekst – Peggy Van der Auwera